- نویسنده : عيسي قاسمي
- بازدید : 201 مشاهده
درمان ديابت نوع 1 بدون تزريق انسولين
محققان مركز پزشكي تگزاس ادعاي جديد و تكان‌دهنده‌اي در مورد ديابت دارند.مطالعاتي كه اين دانشمندان روي موش‌هاي آزمايشگاهي انجام دادند، باعث شد چنين نظريه‌اي را مطرح كنند. نتايج مطالعه‌ها ثابت كرد كه وقتي هورمون گلوكاگون از بدن موش‌ها حذف شود، ديگر نيازي به وجود انسولين در بدن آنها نخواهد بود. به زبان ساده‌تر يعني در صورت حذف گلوكاگون، قند خون حتي بدون انسولين هم بالا نمي‌رود.
گلوكاگون هورموني است كه توسط لوزالمعده ساخته مي‌شود. اين هورمون در بدن افراد سالم جلوي افت قندخون را مي‌گيرد. دكتر راجر اونگر، مدير اين تيم تحقيقاتي مي‌گويد: «در طول ساليان گذشته انسولين تنها هورموني بوده كه همه ما به دنبال تنظيم سطح خوني آن براي مقابله با ديابت بوده‌ايم.
اما نبايد از ياد ببريم كه هدف اصلي در مقابله با ديابت تنظيم قندخون است. بنابراين اگر روش سركوب گلوكاگون قادر باشد قند را تنظيم كند، مي‌توان آن را به نوعي «درمان» ديابت ناميد.»
در حالت عادي وقتي سطح خوني گلوكز افت مي‌كند، هورمون گلوكاگون ترشح مي‌شود. البته در بيماري ديابت نوع1 كه كمبود انسولين داريم سطح گلوكاگون هم به شكل نامتعارفي بالا مي‌رود. بنابراين مقادير بيش از حد گلوكز از كبد وارد سيستم گردش خون مي‌شود.
تيم دكتر اونگر در تحقيقات قبل خود متوجه شده بودند كه انسولين به وسيله مهار عملكرد گلوكاگون مي‌تواند قندخون را به كبد برگرداند. البته از سال 1992 تاكنون هم مقابله با ديابت نوع1 بر پايه همين اثر انسولين صورت مي‌گيرد. افراد مبتلا، روزانه 2 تا 3 نوبت انسولين به بدن تزريق مي‌كنند تا سطح قندخون آنها در محدوده نرمال حفظ شود.
لازم به ذكر است كه وجود انسولين در خون براي جلوگيري از ايجاد كماي ديابتي هم لازم است. دكتر اونگر مي‌گويد: «نتايج تحقيق روي موش‌ها نشان مي‌دهد كه وقتي گلوكاگوني در بدن وجود ندارد به وجود انسولين هم نياز نداريم. البته اين موضوع به معني بي‌اهميت بودن هورمون انسولين نيست.
بدن انسان براي رشد و تكامل از سنين نوزادي تا بزرگسالي به انسولين احتياج دارد. ولي پس از پايان دوره رشد و تكامل تنها نقش اين هورمون مقابله با گلوكاگون و كنترل متابوليسم گلوكز است. بنابراين با نبود گلوكاگون نياز به انسولين هم خودبه‌خود مرتفع مي‌شود.»
دكتر يانگ لي، دستيار دكتر اونگر در اين تيم تحقيقاتي معتقد است قدم بعدي كشف راهي براي غيرفعال كردن گلوكاگون در انسان‌هاست. دكتر يانگ مي‌گويد: «اميدوارم روزي برسد كه يافته‌هاي ما نياز به تزريق انسولين را در بيماران مبتلا به ديابت نوع1 به حداقل ممكن برساند.»
گلوكاگون هورموني است كه توسط لوزالمعده ساخته مي‌شود. اين هورمون در بدن افراد سالم جلوي افت قندخون را مي‌گيرد. دكتر راجر اونگر، مدير اين تيم تحقيقاتي مي‌گويد: «در طول ساليان گذشته انسولين تنها هورموني بوده كه همه ما به دنبال تنظيم سطح خوني آن براي مقابله با ديابت بوده‌ايم.
در حالت عادي وقتي سطح خوني گلوكز افت مي‌كند، هورمون گلوكاگون ترشح مي‌شود. البته در بيماري ديابت نوع1 كه كمبود انسولين داريم سطح گلوكاگون هم به شكل نامتعارفي بالا مي‌رود. بنابراين مقادير بيش از حد گلوكز از كبد وارد سيستم گردش خون مي‌شود.
تيم دكتر اونگر در تحقيقات قبل خود متوجه شده بودند كه انسولين به وسيله مهار عملكرد گلوكاگون مي‌تواند قندخون را به كبد برگرداند. البته از سال 1992 تاكنون هم مقابله با ديابت نوع1 بر پايه همين اثر انسولين صورت مي‌گيرد. افراد مبتلا، روزانه 2 تا 3 نوبت انسولين به بدن تزريق مي‌كنند تا سطح قندخون آنها در محدوده نرمال حفظ شود.
لازم به ذكر است كه وجود انسولين در خون براي جلوگيري از ايجاد كماي ديابتي هم لازم است. دكتر اونگر مي‌گويد: «نتايج تحقيق روي موش‌ها نشان مي‌دهد كه وقتي گلوكاگوني در بدن وجود ندارد به وجود انسولين هم نياز نداريم. البته اين موضوع به معني بي‌اهميت بودن هورمون انسولين نيست.
دكتر يانگ لي، دستيار دكتر اونگر در اين تيم تحقيقاتي معتقد است قدم بعدي كشف راهي براي غيرفعال كردن گلوكاگون در انسان‌هاست. دكتر يانگ مي‌گويد: «اميدوارم روزي برسد كه يافته‌هاي ما نياز به تزريق انسولين را در بيماران مبتلا به ديابت نوع1 به حداقل ممكن برساند.»
منبع : ايران ناز