- نویسنده : عيسي قاسمي
- بازدید : 284 مشاهده
بر اساس اين بررسي از هر پنج فرد داراي وزن طبيعي يك نفر به عارضه پيش‌ديابت مبتلا است كه مي‌تواند به ديابت نوع ۲ منتهي شود.
پژوهشگران آمريكايي كه اين بررسي را انجام داده‌اند، گزارش مي‌كنند كه در افراد بالاي ۴۵ سال يك‌سوم افرادي كه وزن طبيعي دارند، به پيش‌ديابت مبتلا هستند.
آرك ماينوس استاد سياست و مديريت پژوهشي خدمات بهداشتي در دانشگاه فلوريدا و نويسنده اصلي مقاله اين پژوهش گفت: لوهمن روشه «داشتن وزن طبيعي و سالم لزوماً به معناي سالم بودن شما نيست.»
افراد داراي پيش‌ديابت ميزان‌هاي بالاتر از حد طبيعي قند خون دارند، اما ميزان بالا بودن قند خون در حدي نيست كه تشخيص ديابت براي آنان داده شود.
البته اضافه‌وزن همچنان يك عامل خطرساز براي ديابت نوع ۲ باقي مي‌ماند. در حال حاضر انجمن ديابت آمريكا توصيه مي‌كند همه افرادي كه اضافه‌وزن دارند يا چاق هستند، از لحاظ ابتلا به ديابت غربالگري شوند. اين انجمن همچنين توصيه مي‌كنند افراد در ۴۵ سالگي از لحاظ داشتن ديابت غربالگري شوند. اگر نتايج آزمايش طبيعي باشد، آزمايش براي غربالگري ديابت هر سه سال يك بار توصيه مي‌شود.
ماينوس گفت كه تمركز اين آزمايش‌هاي غربالگري عمدتاً بر افراد داراي اضافه‌وزن و چاق است و اين وضعيت ممكن است به از دست رفتن فرصت براي انجام مداخلات درماني زودرس در افراد با وزن طبيعي شود كه پيش‌ديابت دارند.
اين پٓژوهشگران از «نظرخواهي‌هاي بررسي بهداشت و تغذيه ملي» آمريكا- يك گروه بازنماينده ملي- از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۴ و از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۲ استفاده كردند.
اين بررسي بر افراد با وزن طبيعي متمركز بود. وزن طبيعي در اين بررسي به‌صورت داشتن شاخص توده بدني (BMI) از ۱۸.۵ تا ۲۴.۹ تعريف شده بود. شاخص توده بدني بر اساس وزن و قد تخميني تقريبي از ميزان سوپرازورب سي چربي بدن به دست مي‌دهد.
نظرخواهي ابتدايي مربوط به سال‌هاي ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۴ نشان‌دهنده ابتلاي ۱۰ درصد افراد با وزن طبيعي به پيش‌ديابت بود. بررسي دوم نشان مي‌داد كه اين ميزان به ۱۹ درصد افزايش يافته است.
همچنين معلوم شد كه درصد افراد بالاي ۴۵ سال دچار پيش‌ديابت از ۲۲ درصد در بررسي ابتدايي‌تر به ۳۳ درصد در بررسي سال‌هاي بعدي افزايش يافته است.
دور كمر بزرگ اغلب با ديابت نوع ۲ مربوط شده است. درحالي‌كه ۶ درصد از افراد با وزن طبيعي در بررسي اول دور كمر بيشتر از حد طبيعي داشتند، تا سال ۲۰۱۲ دور كمر بيش‌ازحد بزرگ در ۸ درصد اين افراد ثبت شده بود.
ماينوس گفت به نظر او اين تغييرات ناسالم در افراد با وزن «سالم» ممكن است به‌طور فزاينده‌اي مربوط به سبك زندگي نشسته باشد.
او گفت: «گرچه اين گفته كه نشستن بيش‌ازحد سيگار كشيدن دوران جديد است، تكراري شده است، اما حظي از حقيقت را در خود دارد.»
ساير كارشناسان به شيوه اندازه‌گيري اضافه‌وزن و چاقي اشاره مي‌كنند.
دكتر جوئل زونسزين، رئيس برنامه باليني ديابت در مركز پزشكي مونته‌فيوره در نيويورك گفت: «BMI شيوه‌اي بسيار سردستي براي تعيين چاقي است. BMI همبستگي خوبي با چاقي بد يا چاقي شكمي ندارد.»
ماينوس پانسمان هيدروكلوئيد كامفيل موافق اين نظر است. گروه پژوهشي او به دنبال راه‌هاي جايگزيني براي غربالگري افراد براي ديابت و ساير بيماري‌هاي مزمن هستند.
به گفته زونسزين ژنتيك هم ممكن است نقشي داشته باشد. او گفت: «نه همه افرادي كه چاق هستند، ديابت خواهند گرفت و نه هر كسي كه ديابت دارد، چاق است.»
منبع