همه چيز در مورد پزشكي

مطالعه

اي كه داده هاي جمع آوري شده از بيش از ۱۳۰ كشور را مورد بررسي قرار داد، نشان داده است كه مصرف برنج بيشتر ممكن است محافظي در برابر چاقي باشد. پس از كنترل طيف وسيعي از عوامل، تيم پژوهشي دريافتند كه نتايج همچنان به تاثير مثبت برنج اشاره دارند. اما پرسش هايي بزرگ همچنان در اين زمينه مطرح هستند.

به گزارش عصر ايران به نقل از "مديكال نيوز تودي" چاقي در دنياي غرب و ديگر نقاط جهان در حال افزايش است. با اين وجود، برخي كشورها با چالشي مشابه مواجه نيستند.

بنابر گزارش مركز كنترل و پيشگيري از بيماري آمريكا، ۳۹.۸ درصد مردم آمريكا در حال حاضر چاق هستند.

از سوي ديگر، گزارش سازمان بهداشت جهاني نشان مي دهد كه تنها ۴.۳ درصد جمعيت كشور ژاپن چاق هستند.

مجموعه اي از عوامل مي توانند در تفاوت هاي اين چنيني دخيل باشند و شرايطي گيج كننده نمايندگي سوربكت را ايجاد كنند، پس اين پرسش مطرح مي شود كه از كجا بايد شروع كرد؟

به گفته گروهي از پژوهشگران ژاپني، برنج ممكن است نقطه آغاز خوبي باشد.

ميزان متوسط غذاي مصرفي يك نفر در آمريكا بسيار متفاوت از فردي ساكن در هر كشوري خارج از دنياي غرب است. با اين وجود، رژيم هاي غذايي در برخي كشورها كه ميزان چاقي در آنها پايين است داراي يك ركن ثابت هستند: برنج.

پژوهشگران ژاپني طي يك مطالعه اين شرايط را به صورت دقيق‌تر مورد بررسي قرار داده و يافته هاي خود را اخيرا در كنگره اروپا درباره چاقي (ECO 2019) در گلاسكو، اسكاتلند ارائه كرده اند.

نگاه جهاني به مصرف برنج

براي اين پژوهش، دانشمندان ژاپني داده هاي مورد نياز خود را از ۱۳۶ كشور جمع آوري كردند. آنها دريافتند كشورهايي كه مردم آنها روزانه به طور ميانگين ۱۵۰ گرم برنج مصرف مي كنند داراي نرخ هاي چاقي به ميزان قابل توجهي پايين‌تر نسبت به كشورهايي هستند كه مردم آنها كمتر از ميانگين جهاني - حدود ۱۴ گرم در روز -برنج مصرف مي كنند.

پژوهشگران تا حد امكان شركت سوربكت متغيرهاي مختلف از جمله ميانگين سطح تحصيلات، ميزان سيگار كشيدن، كل كالري مصرفي، ميزان هزينه براي خدمات درماني، درصد جمعيت بزرگتر از ۶۵ سال و سرانه توليد ناخلص داخلي را در نظر گرفتند.

بيشتر اين متغيرها در كشورهايي كه ساكنان آنها بالاترين ميزان مصرف برنج را داشتند به طور قابل توجهي پايين‌تر بود. با اين وجود، حتي پس از در نظر گرفتن اين مساله در تجزيه و تحليل، پژوهشگران دريافتند كه اثر مثبت برنج بر چاقي همچنان پايدار است.

بنابر داده هاي آنها، پژوهشگران تخمين مي زنند كه افزايش تنها يك چهارم فنجان برنج در روز (۵۰ گرم براي هر نفر) مي تواند چاقي جهاني را به ميزان يك درصد كاهش دهد.

به گفته پروفسور توموكو ايماي، پژوهشگر ارشد مطالعه، "ارتباطات مشاهده شده نشان مي دهند كه نرخ چاقي در كشورهايي كه برنج به عنوان يك ماده غذايي ثابت مصرف مي شود، كمتر است. از اين رو، يك غذاي ژاپني يا يك رژيم غذايي سبك آسيايي مبتني بر برنج ممكن است به پيشگيري از چاقي كمك كند."

پروفسور ايماي در پاسخ به اين پرسش كه چرا برنج ممكن است بر نرخ هاي چاقي تاثيرگذار باشد، گفت: " به نظر مي رسد مصرف پانسمان جراحي سوربكت برنج محافظي در برابر افزايش وزن است. اين احتمال وجود دارد كه فيبر، مواد مغذي و تركيبات گياهي ديگر موجود در غلات كامل احساس سيري و پري را افزايش داده و از پرخوري پيشگيري كنند."

به گفته وي، "برنج چربي كمي دارد و پس از مصرف، سطح قند خون را زياد افزايش نمي دهد كه ترشح انسولين را مهار مي كند."

محدوديت هاي چشمگير

پژوهشگران مي دانند زماني كه رژيم غذايي، به ويژه در چنين مقياس بزرگي مد نظر قرار مي گيرد، تمايز بين علت و معلول فوق العاده چالش برانگيز است.

گرچه آنها تا حد امكان بسياري از متغيرهاي گيج كننده را مد نظر قرار دادند، همچنان اين احتمال وجود دارد كه بسياري از عوامل مهم ديگر را در تجزيه و تحليل خود استفاده نكرده باشند.

همچنين، آنها به اين نكته اشاره داشتند كه از داده هاي سطح كشوري به جاي داده هاي سطح فردي استفاده كردند. اين اقدام چند اشكال دارد؛ به عنوان مثال، برخي مناطق در برخي كشورها ممكن است برنج بسيار بيشتري نسبت به ديگران مصرف كنند. همچنين، نرخ هاي چاقي مي توانند در يك كشور از منطقه سوربكت چيست اي به منطقه ديگر متفاوت باشند.

مساله ديگر استفاده از شاخص توده بدني (BMI) است. اگرچه اين يك معيار استاندارد است كه پژوهشگران به طور گسترده استفاده مي كنند، اما معياري از سلامت كلي محسوب نمي شود. به عنوان مثال، دانشمندان مشخص نكردند كه چه تعداد از افراد داراي شاخص توده بدني پايين ناسالم بودند كه مي تواند موجب تحريف داده ها با پايين آوردن ميانگين شاخص توده بدني يك كشور شود.

انواع برنج

يكي ديگر از مسائل بالقوه اين است كه تجزيه و تحليل صورت گرفته نوع برنجي كه مردم مصرف مي كردند را در نظر نگرفته است كه مي تواند نكته مهمي باشد. به عنوان مثال، برنج سفيد داراي فيبر به مراتب كمتري نسبت به انواع كمتر پردازش شده است. ميزان فيبر مصرفي يك نفر ممكن است در خطر چاقي نقش داشته باشد.

همچنين، يك تجزيه و تحليل بزرگ كه در سال ۲۰۱۲ در نشريه BMJ منتشر شد، ارتباط بين مصرف برنج سفيد و خطر ديابت نوع ۲ را بررسي كرد. پژوهشگران اين گونه نتيجه گيري كردند:

مصرف بيشتر برنج سفيد با افزايش چشمگير خطر ديابت نوع ۲، به ساكارز ويژه در جوامع آسيايي (چين و ژاپن) مرتبط بوده است.

مطالعه اي ديگر كه شرايط بيش از ۱۰ هزار بزرگسال كره اي را بررسي كرده بود نيز نشان داد كه يك رژيم غذايي مبتني بر برنج سفيد با چاقي مرتبط بوده است.

شبهات همچنان باقي هستند، از اين رو، دانشمندان بايد به بررسي تاثير برنج بر چاقي ادامه دهند. اگر يك ماده غذايي ارزان و در دسترس مانند برنج مي تواند حتي سهم كوچكي در مبارزه با چاقي داشته باشد، بررسي اين ارتباط ارزشمند است.