همه چيز در مورد پزشكي

به گزارش به نقل از زوميت، پژوهش جديدي نشان مي‌دهد نوجواناني كه ترجيح مي‌دهند اوقات خود را به‌تنهايي بگذرانند، احتمالا مي‌دانند چه چيزي به نفعشان است. طبق اين پژوهش، تنهايي زنگِ‌خطر منزوي‌بودن يا افسردگي نيست. پژوهشگران دانشگاه كاليفرنيا علت اصلي اين موضوع را حق انتخاب مي‌دانند و مي‌گويند:
وقتي به‌‌دليل تنبيه يا درنتيجه‌ي اضطراب اجتماعي، تنهايي بر نوجوانان و كودكان تحميل مي‌شود، مي‌تواند مشكل‌ساز باشد؛ اما وقتي نوجوان خودش تنهايي را انتخاب مي‌كند، اين انتخاب به رشد شخصي و خودباوري او كمك مي‌كند.

مارگارتا آزميتيا، استاد روان‌پزشكي در دانشگاه كاليفرنيا ژل medihoney مي‌گويد:
تنهايي فشاري بسيار منفي‌، به‌‌ويژه بر نوجواناني وارد مي‌كند كه به‌عنوان ناهنجار اجتماعي يا منزوي شناخته مي‌شوند؛ اما گاهي اوقات تنهايي خوب است. درواقع، يادگيري تنهاماندن نوعي مهارت است و مي‌تواند باعث سرزندگي و تقويت روحيه شود.

اكثر پژوهش‌هاي قبلي تنهايي را با منزوي يا خجالتي‌بودن اشتباه گرفته‌اند. آزميتيا مي‌گويد:
كودكاني كه اوقات خود را به‌تنهايي مي‌گذرانند، با اين مشكل مواجه هستند كه به‌ آن‌ها اَنگ منزوي‌بودن مي‌زنند يا آن‌ها را افرادي مي‌دانند كه مهارت‌هاي اجتماعي كافي ندارند. بسيار مفيد است بدانيد كِي مي‌خواهيد تنها باشيد و كِي دوست داريد اوقات خود را با ديگران سپري كنيد. اين پژوهش به مزاياي تنهايي و تمايز آن با منزوي‌بودن مي‌پردازد.

ويرجينيا توماس، استاديار روان‌شناسي كالج ويلمينگتون، مسئوليت اين پژوهش جديد را در آزمايشگاه مارگارتا آزميتيا برعهده داشته و درزمينه‌ي نقش تنهايي در ارتقاي هويت و سلامتي عاطفي اطلاعات زيادي مدي هاني به‌دست آورده است. او مي‌گويد:
وقتي نوجوانان ترجيح مي‌دهند وقت خود را به‌تنهايي بگذرانند، تنهايي به آن‌ها امكان خودانديشي يا تجلي خلاقيت يا احياي معنوي مي‌دهد؛ اما وقتي اين تنهايي به آن‌ها تحميل مي‌شود، به‌عنوان مثال، چون دوستي ندارند؛ پس در تعاملات اجتماعي شركت نمي‌كنند، دچار ناراحتي و اضطراب اجتماعي مي‌شوند يا به‌خاطر اين رفتار تنبيه مي‌شوند.

توماس و آزميتيا به‌منظور تشخيص انگيزه‌هاي تنهاماندن، پژوهشي ۱۴ موردي را در دستوركار خود قرار دادند كه از پاسخ‌دهندگان مي‌خواست انگيزه‌ي خود براي تنهابودن را براساس چهار گزينه مشخص كنند: ۱. وقتي با خودم تنهايم، احساس مي‌كنم پرانرژي‌ام؛ ۲. از محيط ساكت لذت مي‌برم؛ ۳. از اينكه وقتم را با ديگران سپري كنم،‌ حس خوبي ندارم؛ ۴. از رفتار يا صحبت‌هايم در جمع ديگران پيشمان مي‌شوم». توماس مي‌گويد:
ما به نتايج واضح و مشخصي رسيديم كه معيارهاي مطمئني براي تنهايي سازگار و ناسازگار به‌شمار مي‌روند. افرادي كه تنهايي را انتخاب مي‌كنند، فقط به اين دليل محصولات مدي هاني كه احساس طردشدن دارند يا انزوا را ترجيح مي‌دهند، بيشتر درمعرض خطر اضطراب اجتماعي و انزوا و افسردگي هستند و درنتيجه، سطح پايين‌تري از ارتقاي هويت و استقلال و روابط مثبت با ديگران برايشان اتفاق مي‌افتد. درمقابل، كساني كه تنهايي را بنابر دلايل مثبتي نظير خودانديشي يا علاقه به سكوت و آرامش انتخاب مي‌كنند، درمعرض هيچ خطري قرار ندارند.

باتوجه‌به پيشرفت دنياي امروزي و وابستگي شديد به دستگاه‌هاي الكتريكي و...، لزوم ارتباط با دوستان و همكاري با ديگران در ۲۴ ساعت كل هفته حس مي‌شود. جوانان در چنين دنيايي مهارت كمي براي مديريت مؤثر زمان تنهايي خود دارند. تحميل تنهايي بر جواناني كه هم‌سالان يا دوستانشان آن‌ها را طرد كرده‌اند يا تنهايي خود را به‌منزله‌ي نفرت ديگران از خودشان مي‌دانند، مشكلات زيادي به‌همراه خواهد داشت. بااين‌حال، پژوهشگران دريافته‌اند تمايل به‌تنهايي در نوجواني زياد مي‌شود. توماس مي‌گويد:

اين نتايج، آگاهي ما درباره‌ي تنهايي را افزايش داده است و اكنون مي‌دانيم قيمت كرم مدي هاني تنهايي مي‌تواند اتفاقي مثبت و سازنده باشد. باوجوداين، سؤال اينجا است كه چگونه تنها باشيم بدون اينكه احساس طردشدن كنيم؟ براي بسياري از افراد تنهايي مانند انجام تمرينات عضلاني است كه تا‌به‌حال انجام نداده‌اند. با تكرار آن، انعطاف‌پذيرتر مي‌شوند و ياد مي‌گيرند از تنهايي به‌نفع خودشان استفاده كنند.

تنهايي تأثير مثبت يكساني روي افراد درون‌گرا و برون‌گرا مي‌گذارد و البته برون‌گراها نياز بيشتري به آن دارند. توماس مي‌گويد:
فرهنگ ما جبهه‌گيري زيادي درمقابل برون‌گرايي دارد. زماني‌كه نشانه‌هاي خجالتي يا درون‌گرابودن را در كودكان مي‌بينيم،‌ نگران مي‌شويم. اين درحالي‌ است كه نوجوانان زيادي وجود دارند كه از تنهايي خود خوشحال‌‌اند و به‌ بهترين شكل از آن استفاده مي‌كنند.

اين دو پژوهشگر از والدين مي‌خواهند مزاياي تنهايي براي كودكان را بپذيرند. آزميتيا مي‌گويد:
والدين مي‌توانند به كودكان خود بفهمانند تنهايي چيز بدي محسوب نمي‌شود و به‌معناي تنفر ديگران از كرم محافظ مدي هاني آن‌ها نيست. تنهايي مي‌تواند به سلامتي كودكان بيش‌ازحد تحريك‌شده كمك كند تا ياد بگيرند بدون نظارت ديگران و با اراده‌ي خود، رفتارشان را مهار كنند. ما بايد اين درك فرهنگي را اشاعه دهيم كه لزومي ندارد هميشه اجتماعي باشيم؛ بلكه گاهي اوقات زمان تنهايي، زمان سودمندي براي انسان است.